Question
Een vraag die ik nog wel eens krijg is:
Hans, ik heb een harde grens overschreden in onze relatie. Doordat ik maar nauwelijks durf te spreken over: <diverse behoeftes, divers niveau, diverse ‘redenen’>. Wat moet ik doen?
Hans, mijn partner heeft een harde grens overschreden bij mij, in onze relatie: <diverse behoeftes, divers niveau, diverse ‘redenen’> Wat moet ik doen?
Answer:
Ik zou gaan echt gaan reageren. Want natuurlijk mag jij dit nog een poosje uitstellen maar ik geef wel het volgende, een beetje simpele quote-je:
“één keer is een misser, twee keer is een probleem, drie keer is een patroon”
Hoe moet ik reageren op een grensoverschrijding in mijn relatie?
Aan de ene kant (de kant van de ‘grensoverschrijder’)
Natuurlijk is het echt hartstikke lastig om te gaan praten over ‘behoeftes’ of ‘fetishes’ of ‘kinks’ die je eigenlijk nog niet eens zozeer van jezelf accepteert. En natuurlijk is het heel verleidelijk om dan te doen alsof dat ook niet nodig is en dat je wel kunt leven zonder.
De realiteit is alleen dat Fetishes en Kinks zich vrijwel nooit makkelijk laten weg stoppen. Vaak blijkt dat in ieder geval, en als het al lukt dan is het zeker niet zo makkelijk als dat we gehoopt hadden. Zwijgen is niet genoeg!
Dus regelmatig is het wel handig om het eerst maar eens met een open- minded coach te praten over de dingen die jou bezighouden. Voordat de druk zo hoog oploopt dat je op onhandige manieren “tegen de lamp” begint te lopen (vaak toch een onbewuste manier om uit de kast te willen komen).
En dat geldt echt voor beide kanten van het verhaal.
Je kan het eerst zelf willen uitzoeken, maar jouw partner èn jijzelf zijn er waarschijnlijk het meest mee geholpen om zo snel mogelijk woorden te geven aan wat er gebeurd is, samen. Zodat de grensoverschrijder weet dat er een grens is overschreden en daardoor een volgende keer hopelijk voorzichtiger kan zijn.
Maar ook voor degene die het meemaakte dat een grens is overschreden. Als je mee maakt dat degene die jouw grenzen heeft overschreden gelijk “sorry” kan zeggen dan maakt dat veel uit in de verwerking van iedere grensoverschrijding.
Misschien kun je met een beetje coaching ook wel leren om jouw fetish wat beter te “verkopen” aan jouw partner. Of misschien kun je leren om met een andere uitweg voor te vinden: binnen, of buiten de relatie (en dat dus dan vaak ook wel weer iets dat in de relatie besproken moet worden). Misschien, eventueel, ben jij wel één van de mensen waarbij de fetish nog niet zo uitgesproken is en dat jij met voldoende respect van jouw partner wèl in staat bent om jouw kink verder nooit meer uit te leven?
We nemen toch ook niet allemaal een motor of een tennisleraar als in de midlife komen?
Begrijp me goed als een fetish duidelijk aanwezig is en jarenlang centraal heeft gestaan in jouw seksualiteitsbeleving, dan is de kans dat deze laatste makkelijk gaat lukken echt heel klein op de lange duur! En alhoewel veel mensen in een eerste schrik zeggen dat ze “het nooit meer zullen doen”, dat plan blijkt meestal moeilijker uitvoerbaar dan je op zo’n moment denkt.
Aan de andere kant
Als jij degene bent die de grens overschrijding heeft meegemaakt, dan is natuurlijk allereerst van belang hoe groot of hoe grof deze grensoverschrijding was. Wanneer er echt onveiligheid is ontstaan in de relatie dan is het best een klus omdat weer recht te trekken. En dat is ook niet iets wat je jezelf moet laten gebeuren.
Je kunt dat ze natuurlijk altijd als een soort van beschamende troef “achter de hand houden “. Maar het is zelden dat relaties zich daarmee gelukkig ontwikkelen.
Schaamte is een slechte heelmeester.
Je kan ook verzwijgen dat je er mee zit “omdat je de boel niet wilt verstoren”. Maar we zijn maar zelden in staat om dat op de lange termijn ook vruchtbaar te doen, dat verzwijgen. Als een grensoverschrijding traumatisch is geweest (met een “T” of een “t”), dan zie je vaak dat de reactie erop zich toch steeds meer versterkt in de loop der tijd.
Stoppen is echt niet de enige oplossing!
Het is natuurlijk verleidelijk om gelijk “maar te willen stoppen” met de relatie. En al helemaal in onze schaamte en blame-cultuur:
Waar je zelf vroeger moest schamen als je een relatie beëindigde, daar is het tegenwoordig eigenlijk schaamtevoller om door te blijven gaan met een relatie als er een teleurstelling is geweest.
Maar dit soort dingen zijn natuurlijk echt wel een reden om serieus te nemen, om te praten met elkaar over onszelf, over de ander, en over de relatie die wij samen willen hebben.
Als je inderdaad serieus neemt wat er gebeurd is en serieus kijkt naar de dingen die er gespeeld hebben aan beide kanten van het verhaal, dan kan dit ook een verdieping betekenen van jullie relatie. Het kan een moment zijn waarop je alle twee je eigen verantwoordelijkheid neemt, en aan beide kanten de verantwoordelijkheid neemt naar de relatie toe… en dat je daardoor eigenlijk alle drie (jij, de ander en de relatie) sterker uit deze ervaring komt.
Niet “effe makkelijk”, laat ik daar wel duidelijk over zijn.
En dat is waarschijnlijk ook niet iets dat je “even snel doet”. Veel waarschijnlijker is het, dat dit in een paar golven nog een paar keer ‘terugkomt’ en dat we er niet gelijk van moeten uitgaan dat “het over is” als “het even goed lijkt te gaan”. Dit is geen pessimisme maar realisme… en ook een valkuil waar regelmatig in gestapt wordt (dus het is ook een beetje een waarschuwing).
Kleine stappen gauw thuis, grote stappen snel op je gezicht!
Doormodderen is ook geen oplossing
Wanneer we beiden hetzelfde blijven doen en er niet iets wezenlijks veranderd dan is de kans erg groot dat het zelfde patroon zich door blijft zetten. Soms in een soort van zaagtand-beweging waarbij de druk langzaam oploopt tot er een uitglijder plaatsvindt die dan vervolgens telkens weer met veel schuld wordt ontvangen. Zodat we allebei reuze schuldig of vergevingsgezind weer door kunnen gaan naar de volgende cyclus waarin de druk oploopt.
Soms ook als een gestaag wegzakkende vicieuze cirkel waarin beschuldiging en spijt voorop staan in plaats van volwassen verantwoordelijkheid en werkelijke oplossingen. En dat het wegzakt en weg zakt tot het moment dat één van de twee er genoeg van heeft, of er blijvende schade is ontstaan.
Het is niet makkelijk, en de oplossingen zijn zelfde simpel of snel, maar er zijn wel degelijk veranderingen mogelijk aan beide kanten die maken dat het patroon tussen jullie kan veranderen. Juist wanneer we niet verstarren of gevoelloos en ‘numb’ worden, maar werkelijk doelen stellen -als relatie-, met name op het niveau van commitment, dan is er véél mogelijk.
Het gaat niet altijd alleen maar om “communicatie”, het gaat meestal eerst over oprecht “commitment” (en zeker niet over de vraag wie “het beste ‘geweldloos’ kan praten”).
Welke stappen wel?
Maar er is tevoren erg weinig te zeggen welke stappen er nou precies door wie gezet moeten worden, want dat moet nog duidelijk worden na zo’n heftig moment in jullie relatie.
Zorg er allereerst even voor dat je niet de situatie verergert door te escaleren naar elkaar tot het moment dat één van de twee “uit de plaat gaat”. Tipje daarbij is om in ieder geval even te kijken naar: De Gouden Relatieregels van West-Coaching (EHBO). Dat soort “relatie-gedragsregels” kan helpen om escalatie te voorkomen. Dat kan je vaak beter in een drie-gesprek doen, als het moet.
Laat ik helder zijn als je met deze vraag naar me toe komt:
Er is niet niks gebeurd, dus laten we ook niet doen alsof er niks gebeurd is.
Maar jullie relatie is ook niet ontstaan omdat jullie niks met elkaar hadden, dus laten we ook niet doen alsof jullie relatie-tot-dit-moment niets betekende…
Dit is iets dat jij èn jouw partner ook moeten willen (of moeten willen leren). Het kan zijn dat jij de eerste zal zijn die de kooltjes uit het vuur begint te halen (denk aan mijn aanbod “sometimes it takes one to tango”) en er zijn geen garanties te geven (ik hou niet van sprookjes-verkoopverhalen). Maar dit is eigenlijk nooit iets dat je alléén kan oplossen… al zeker niet als degene wiens grenzen zijn overschreden. En zéér waarschijnlijk ook niet als ‘grensoverschrijder’…
Als jij -aan beide kanten- werkelijk voelt dat je in deze relatie op de lange termijn niet gelukkig bent, dan betekent dit dat er iets wezenlijks aan de relatie moet veranderen. Natuurlijk kan dat zijn, dat jullie met respekt uit elkaar moeten gaan en dat jullie de relatie moeten veranderen door een “ex” van elkaar te worden. Maar waarschijnlijk (en dat heb ik al veel gedaan met mensen) is het juist ook mogelijk dat jullie samen aan jullie relatie werken zodat die anders wordt en dat de relatie voor beide partners bevredigend wordt!..
De liefde en fun terug vinden in de relatie, òf respectvol uit elkaar gaan (de twee doelen van relatie coaching i.m.o.)
Kan ik je helpen om beter jouw grenzen aan te geven? Kan ik helpen om jouw behoeften handiger uit te laten spreken?
Kan ik jullie samen helpen om beter op elkaar af te stemmen?
Laat me weten wat de wensen zijn, OK?
Hans (Kink Aware Coach .com)
Mijn vraag aan jou:
Sex is not the enemy!
Taboe-onderwerpen zijn soms lastig te vinden op het net omdat we er niet over praten en seks actief wordt weggefilterd door veel social media. Ik probeer om in begrijpelijke taal iets zinnigs te zeggen over dingen die ineens weer ‘taboe’ aan het worden zijn, als het aan politici, het bankwezen en facebook ligt.
Vandaar, als jij iemand weet die iets aan dit stukje zou hebben, als jij vind dat ik iets gezegd heb dat hout snijdt wat jou betreft, stuur zo iemand dan zelf even de URL van dit stukje. Of hieronder staan de social media-knoppen die je daarvoor ook kunt gebruiken. Zodat we zinnig blijven praten over seks.
Wanneer dit artikeltje jou aan het denken zet en je wilt daar eens contact over opnemen: klik hier*
Heb je aanvullingen of opmerkingen: plaats hieronder een reactie…
< contact opnemen >
Quotes:
Neem even contact met me op voor een afspraak door hier te klikken*
West-coaching Privacy statement
Kink in de Relatie: Kink Aware Coaching 
Er is een belangrijk verschil tussen iemand die constateert dat hij/zij/x de grens heeft overschreden, en hij/zij/x die constateert dat haar partner de grens heeft overschreden.
In het eerste geval heeft degene die de grens heeft overschreden er wetenschap van. (Misschien zelfs wel een schuldgevoel)
Ik denk dat hierover communiceren wat gemakkelijker is als in geval twee.
In het tweede geval ligt het ongunstiger, want beseft de partner wel dat hij/zij/x de grens heeft overschreden?
Het is belangrijk dat de partner ook duidelijk beseft dat hij een grens heeft overschreden.
In deze situatie blijft het niet alleen daar bij. Het gaat ook nog eens over vertrouwen. En dat maakt hierover communiceren zeker niet gemakkelijk!
Jay
Ja, dit was echt geschreven voor zowel de grens overschrijder als degene wiens grenzen overschreden zijn. En het is letterlijk in het eerste zinnetje dat ik aan raad om er over te gaan praten. En dat geldt echt voor beide kanten van het verhaal.
Want inderdaad, het komt nogal eens voor dat mensen alles eerst maar bij zichzelf gaan zoeken en eerst zichzelf maar op hun kop gaan zitten geven, terwijl jouw partner èn jijzelf er het meest mee geholpen zijn om het er over te gaan hebben samen. Zodat de grensoverschrijder weet dat er een grens is overschreden en daardoor een volgende keer voorzichtiger kan zijn. En ook voor degene die het meemaakte dat de grens is overschreden. Dat je mee maakt dat degene die jouw grenzen heeft overschreden gelijk kan zeggen: “oh shit, dit was nooit mijn bedoeling” (of zoiets) dat maakt veel uit in de verwerking van de grensoverschrijding.
We kunnen vaak best een stootje hebben als de relatie een stootje kan hebben.