Rottige vragen
Hoe is het om in deze tijd van ‘social distancing’ en reële dreiging de secundaire liefde te zijn?
Laten we wel zijn in de ‘structured’ relaties daar is dus een ‘primary’, iemand de op de eerste plaats komt in het leven, in de liefde. Maar als er een eerste plaats is, dan is er dus óók een tweede. Nou hebben we het vaak eufemistisch in het leven over de ‘non-primaries’ omdat het nou eenmaal zo lastig is om iemand recht in het gezicht te zeggen dat ie toch “secundair” is. Maar het komt nu wèl even allemaal echt iets scherper te liggen, ineens.
Daar had ik het al eerder over toen het allemaal nog wat minder scherp kwam te liggen.
Maar nu de sociale afstand ineens letterlijk minstens anderhalve meter is… dat creëert in een aantal gevallen wel een schrijnende eenzaamheid.
Je zal maar ‘de secundaire’ zijn in deze tijd…
Hoe is dat voor de mensen die ineens hun lief niet meer kunnen zien omdat ze niet in de ‘inner circle’ van hun liefde leven. Omdat ze in een andere stad leven of omdat zij niet de partner zijn waar iemand kinderen, of een huis mee heeft.
Ik ken mensen met hun liefde in het buitenland. En nu de grenzen gesloten zijn is de corona-crisis voor hen iets anders dan voor anderen. Als je gewoon het land niet in komt waar jouw lief woont.
Ik ken mensen met een partner die ziek is. Onduidelijk nog of het griep is of corona, maar dan kan je jezelf voorstellen dat het ineens toch raar is als je jezelf ineens af moet vragen of je jouw lover nog wel zult zien… ooit… letterlijk
Ik vraag je juist als de partner even te bedenken wat het betekent om ‘de secundair’ te zijn in deze tijd.
Niet-primair
Heb jij afspraken gemaakt met jouw primaire partner dat die contact opneemt met jouw secundaire partner als jij ziek zou worden. Natuurlijk totaal niet iets dat je verwacht mee te zullen maken (want stiekem verwachten we natuurlijk allemaal 88 te worden totdat we 86 zijn) maar ineens is dat toch anders, nu we realistisch gezien voor 60% tot 70% besmet zullen raken met een ziekte die in 2 tot 3% van de gevallen dodelijk kan aflopen.
Maar mijn geboortejaar is wèl 1959… ineens ben ik iemand in de gevarenzone.
Als jij al wat ouder bent… benoem je dat ook? In polyamorie-relaties of in kinky relaties kunnen er behoorlijke leeftijdsverschillen zijn.
En ik zeg dit niet om angstig te maken, ofzo. Ik zeg dit omdat ik hoop dat jullie met elkaar overleggen. En dat jij -zeker als de oudere partner- je er ook verantwoordelijk voor maakt dat jouw secundaire lover van jouw primaire te horen krijgt als er iets minder rooskleurig verloopt dan jij fantaseert.
Is jouw primaire partner in staat om te ijveren om jouw secundaire partner een rol te geven in jouw ziekbed (als die dat al zou willen) of zelfs -laten we het taboe maar even benoemen- aan jouw sterfbed of aan jouw uitvaart.
In deze tijd waarin je maar met een paar mensen bij elkaar kan zijn…
Wie is die vrouw die daar eenzaam op een afstandje staat te huilen mama?
Dat is geen overtrokken beeld, dat kan helaas jullie realiteit zijn.
Heb je een beetje mensen in jouw omgeving die er ook begrip voor hebben dat dit lastig is. Mensen willen nog wel eens reageren met dooddoeners als: “Tja, dat is natuurlijk ook wèl waar jij voor gekozen hebt, he?” (eigenlijk ongeveer het al-ler-laatste wat jij nodig hebt: adding insult to injury…). En natuurlijk is jouw partner druk met de stress in de primaire relatie, dus de kans is best groot dat jij er ook nog wel begrip voor hebt dat er even geen tijd voor je is… maar het mag ook “moeilijk” voelen. De situatie is ook moeilijk, dus als dat gevoel bij de situatie klopt, dan klopt het gevoel.
Als jij je goed voelt in een moeilijke situatie zou je jezelf misschien méér zorgen moeten maken over je gevoel?
Voer die gesprekken veilig
Nee, ik bedoel niet jouw veilige primaire corona-cocon op te blazen met rotgesprekken met jouw belangrijkste partner. Als jij nog niet uit de kast bent over jouw poly-amorie, dan zijn dit risicovolle onderwerpen natuurlijk. Heb je dan de verantwoordelijkheid om jouw niet-primaire partner op afstand te houden om jouw gezin te beschermen? En vertel je dat ook tegen jouw non-primary partner? Of laat je dat er achter jouw rug op aan komen? Ik wil niks stuk maken met rottige onderwerpen waar de meeste mensen niet op zitten te wachten. Maar ik ben wel van het voorkomen van nodeloos extra leed, zeker als dat leed ontstaat doordat we allemaal graag even onze kop in het zand steken voor een gevoel van veiligheid.
Heb elkaar lief en respecteer elkaar voor de rol die je hebt in het leven van jouw partner, voor het geluk dat de ander in het leven brengt van de partner die jij lief hebt… primair… of secundair… of niet-van-werkelijk-belang in deze veranderde situatie
Hans (Kink Aware Coach .com)
Mijn vraag aan jou:
Sex is not the enemy!
Taboe-onderwerpen zijn soms lastig te vinden op het net omdat we er niet over praten en seks actief wordt weggefilterd door veel social media. Ik probeer om in begrijpelijke taal iets zinnigs te zeggen over dingen die ineens weer ‘taboe’ aan het worden zijn, als het aan politici, het bankwezen en facebook ligt.
Vandaar, als jij iemand weet die iets aan dit stukje zou hebben, als jij vind dat ik iets gezegd heb dat hout snijdt wat jou betreft, stuur zo iemand dan zelf even de URL van dit stukje. Of hieronder staan de social media-knoppen die je daarvoor ook kunt gebruiken. Zodat we zinnig blijven praten over seks.
Wanneer dit artikeltje jou aan het denken zet en je wilt daar eens contact over opnemen: klik hier*
Heb je aanvullingen of opmerkingen: plaats hieronder een reactie…
< contact opnemen >
Quotes:
Neem even contact met me op voor een afspraak door hier te klikken*
West-coaching Privacy statement
Kink in de Relatie: Kink Aware Coaching 
Oef een beladen onderwerp, ten minste ………… Ik ben iets ouder dan Hans, en dus hoor ik ook bij de risico groep.
Allereerst moet je bedenken dat je ook wel eens een verkeersongeluk kan krijgen of een hartinfarct met fatale afloop. Uiteraard praten we daar niet graag over, maar toch is het handig om dingen wel te regelen.
In het geval van “nog uit de kast moeten komen” wordt het extra moeilijk.
Ik kan me voorstellen dat het gebeurd, maar was het de juiste manier om niet te communiceren? Waarmee ik niet het cliche bedoel van eigen schuld, dikke bult.
Integendeel, ik heb mezelf ook die vraag ooit moeten stellen. Dat was een behoorlijk leer proces voor mij.
Angst voor de reactie van je primaire partner die je niet met een ander wil delen is maar al te vaak de oorzaak dat communicatie achterwege blijft.
De primaire partner waar je van houd, maar ook de liefde die je voelt en deelt met je secundaire partner. En leg dat nu maar eens uit aan je primaire partner!
Voor degenen die zich in die positie bevinden, een moeilijke beslissing. Zal ik wel of zal ik niet. Ik kan geen antwoord geven op de vraag of je nu uit de kast moet komen of niet. Het is iets wat men zelf moet overwegen.
Maar zoals Hans al schreef, ik wil niets stuk maken, Maar ik wil wel wijzen op de waarde van een polyamoreuze relatie!
Ik wens diegenen heel veel sterkte toe, wat het besluit ook moge zijn.
Jay