Persoonlijke Mening
schoonheid en vrijheid op downtherabbithole.nl
De nieuwe vertrutting grijpt in Nederland behoorlijk om zich heen. Jonge vrouwen schamen zich voor hun borsten op het strand maar moeten wel streeploos bruin zijn. Een monokini is tegenwoordig een badpak en in de politiek wordt zelfs serieus onderzocht onderzoeken of er ook mogelijkheden zijn om mensen te verbieden om (overdag) reclame te maken voor “ontrouw” buiten het huwelijk… En eerst kon ik niet geloven wat ik hoorde.
In tweede instantie werd ik vooral verontwaardigd over de manier waarop de politiek (of in ieder geval de SGP) tegen Nederland aan durft te kijken. Dat zij menen het recht te hebben om daar nationaal geldende wetten voor uit te schrijven?! De waanzin! Hoe hoog kan je op je moraalpaard gaan zitten en de ridder uit gaan hangen… om de draak van de echtelijke ontrouw wel eens even te bezweren in Nederland.
Cijfers liegen niet…
Laten we naar de cijfers kijken. Hoeveel huwelijken stranden? Méér dan de helft. Natuurlijk trouwen die voor een groot deel opnieuw maar ze zijn al niet “een leven lang trouw” En dat het volgende huwelijk ongeveer twee keer zo veel kans heeft om op de klippen te lopen doet de cijfers “voor een leven lang trouw blijven” niet echt goed. Als we kijken hoeveel mensen oprecht en openlijk samen op zoek zijn naar avontuurtjes (swingen) of vaste relaties (polyamorie) buiten hun samenlevingsverband (niet iedereen is getrouwd), als we kijken hoe groot de beroepsgroep is van de prostitutie en als je met die vrouwen praat: hoe vaak je dan niet hoort dat een groot gedeelte van hun clientele bestaat uit keurige heren die blij zijn dat ze ‘naar de hoeren kunnen’ omdat ze anders hun huwelijk niet vol zouden houden (dames… je kan ze erg veroordelen en vinden dat zij een bedreiging zijn van je huwelijk maar veel huwelijken zouden stranden zonder),
Als je iets wilt geloven dan heb je weinig nodig om je te overtuigen…
Typhoon
als we kijken naar het aantal mensen dat zegt dat hun relatie eigenlijk verbeterd is doordat ze samen door zijn gegaan nadat één van hun ‘vreemd ging’, als je daarbij het aantal mensen optelt dat vreemd gaat en daarover snoeft tegen vrienden terwijl het nooit uit komt naar hun vrouw, als je het aantal vrouwen hoort dat de zoete verliefdheid (keer-op-keer) onuitgesproken buiten hun veilige huwelijk ervaart…
Als je het dramatische verschil ziet tussen het aantal mannen dat zegt wel eens te hebben gevreeën met een partner die eigenlijk een ander partner heeft dan hebben sommige vrouwen het echt héél erg druk of het is voor dames ingewikkelder om daar eerlijk voor uit te komen dan voor mannen.
Lang verhaal kort: als je hard redeneert over monogamie is de vraag niet of jij of jouw partner ergens de monogamie gaan doorbreken, maar wanneer dat gebeurt.
Welk recht meen je dan nog te hebben?
Geloof!
Als je een geloof verzint dat zó positief pakkend is dat iedereen het vrijelijk wil volgen, dat ervoor zorgt dat we zó gemotiveerd raken om onze echtgenoten te geven wat zij wensen, dat niemand van de volgers van dit nieuwe geloof ooit nog de behoefte heeft om z’n echtgeno(o)t(e) ontrouw te zijn -en niet alleen maar omdat je negatief bang bent om gestenigd te worden, zoals dat vroeger door christenen werd ‘opgelost’-. Dan begin ik te geloven dat iemand het recht heeft om dat nieuwe geloof te verklaren tot een manier van leven waar kinderen niet mee in aanraking mogen komen.
Hoe kom je erbij dat jij jouw manier van denken wilt opleggen aan anderen als wet?
Omdat je jezelf schaamt voor je eigen gedrag en dat wilt overschreeuwen? Omdat je bang bent voor de relationele werkelijkheid van een langdurige relatie en dat je probeert om schijnveiligheid te creëren door wetjes die in dat nauwe straatje passen?
Even verder denken
Want als ik daar even verder over denk. Waar komt die behoefte vandaan om zo’n waanzinnig appèl te doen?
Wat is je trouw eigenlijk waard als een overspelreclame genoeg zou zijn voor overspel?
Wat gaat er in je om als je zó veel betutteling wilt afdwingen? Goed gelukkig komt zo’n initiatief niet echt van de grond want partijpolitiek en dat prettige gevoel van het Haagse pluche aan je kont is blijkbaar meer dan genoeg om zo’n wetsinitatief in de kiem te smoren.
Maar toch:.. Hoe bang ben je blijkbaar dat jij zelf in verleiding zult komen. Hoe bang ben je dat jouw partner in verleiding zou komen?
Zit het vertrouwen van je partner niet juist in het vertrouwen van de keuze voor jou en in het gunnen van levensgeluk?
Want natuurlijk is non-monogamie veel enger!..
Of dacht je werkelijk dat je ‘vreemd zou kunnen gaan zonder angst, twijfel of jaloezie? Dacht je dat echt?
Wat als zij of hij nou eenmaal een geiler sodemietertje heeft dan jijzelf, inmiddels? Misschien door ziekte, misschien door ouderdom, misschien door stress…
Moeten we dan maar alle verleiding weghouden uit de wereld zodat jij door kunt stressen en door kunt gaan met een manier van vrijen waar je vrouw al jaren niet van klaarkomt en die maar orgasmes is gaan faken om van je af te zijn? Moeten we dan maar door gaan met relaties waarin zij hem maar effe z’n gang laat gaan zodat hij de afwasmachine betaalt die je graag wilde hebben. Willen we echt wel terug naar de jaren vijftig?
Of willen we nog verder terug misschien? Naar de tijd dat je jezelf als vrouw moest omhullen in ondoorzichtige stof, je borsten moest platdrukken om ze onzichtbaar te houden om de (mannelijke) buitenwereld “geen aanstoot te geven”?
ik geloof in “urban monogamy”
Meer nog, wat vindt je nou eigenlijk van jouw geloof als iemand anders niet iets anders mag geloven dan jij? Wat is “geloof” waard als je niet iets anders mag geloven?
Ik denk persoonlijk dat trouw veel meer trouw uitstraalt als je elkaar kunt vertrouwen. Als je niet gaat controleren of als je zelfs elkaar vrijheden gunt die jij zelf niet kan geven, al was het alleen al omdat jij maar één iemand bent en niet èn blond, èn bruin, èn lang, èn klein, èn een stoer kaal hoofd èn goed gesoigneerde krullen. Denk alleen al aan die diversiteit die je iemand zou kunnen gunnen maar dat jij er zult zijn als jouw partner thuis wil komen, bij jou wil zijn. Bij jou wil zijn omdat er niemand zo goed jou kan zijn als dat jij dat kunt.
Ik geloof persoonlijk dat de vrijheid om te kunnen swingen, polyamoreus te kunnen leven, veel meer trouw in zich heeft dan de dwang of de angst voor boetes of door het dwingend gebrek aan kennis of mogelijkheden…
Ik geloof niet in betutteling, ik geloof in verantwoordelijkheid.
Ik geloof persoonlijk in relatie…
en ik wéét dat het soms best lastig is, dat het niet altijd van zelf gaat. Maar ik geloof zó veel méér in relatie en verantwoordelijkheid dan in verboden en wetten.
Hans (Kink Aware Coach .com)
Wanneer dit aan het denken zet en je wilt daar eens contact over opnemen: *klik hier*
Heb je aanvullingen of opmerkingen: plaats hieronder een reactie…
< contact opnemen >
Quotes:
Neem even contact met me op voor een afspraak door hier te klikken*…
Kink in de Relatie: Kink Aware Coaching 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.