Een poosje terug zat ik te praten met een begrafenis ondernemer. Je weet wel van die mensen die bezig de praktische kanten van een begrafenis zo onzichtbaar mogelijk vorm te geven. Die positie maakt dat zij vaal wel de tijd hebben om te kijken terwijl zij niet zo zeer bekeken worden. Hij zei:“Dan zie je daar zo’n vrouw staan op de achtergrond en dan weet je het al.
Ze komt in haar eigen auto en hoort niet bij de familie, dat zie je gelijk. Ze praat ook niet met iemand maar duidelijk is dat ze wel veel verdriet heeft en ook dat niemand dat mag zien. Soms komt ze later, meestal gaat ze wat eerder weg maar blijft dan nog wel wat op de begraafplaats hangen. Soms zie je haar maanden later nog terugkomen af-en-toe. Maar altijd alleen. De andere vrouw die geen recht heeft op rouw”
In een cultuur waarin “cheating” (ik gebruik de Engelse term omdat deze ook in de Nederlandse literatuur veel wordt gebezigd) nog altijd gebruikelijker is dan openlijke non-monogamie, zijn er vele partners die geen recht hebben op rouw als hun partner is overleden. Gewoon omdat het niet “haar” partner was. Natuurlijk, zij heeft het bed gedeeld, zij is belangrijk geweest, zij heeft mogelijk dingen gedeeld met de overledene, gesprekken gehad met de overledene waar de officiële partner niet van durft te dromen. Maar ze heeft geen recht op rouw omdat ze een geheim is.
Oh, en natuurlijk geldt precies ditzelfde voor mannen! “Maar die zie je misschien minder ‘hoveren’ bij de begrafenisceremonie die zie je meer de volgende dag alleen.” antwoordde de begrafenis ondernemer.
Aandacht voor de andere partners
Ik begin hierover op een site die gaat over polyamorie en kink omdat het goed is om aandacht te hebben voor de secondary. Geen populaire term maar in veel relaties is het duidelijk dat er een primaire partner is (door de vorm van de gedeelde verantwoordelijkheden, door de duur van de relatie of door het relatieve belang dat er aan iemand wordt toegekend. Maar als er iemand primair is en er is er meer dan één, dan wil dat zeggen dat er ook iemand secundair is.
En bij verlies van gezondheid of bij sterven minder aandacht naar deze andere partners van de partner toe gaan.
Niet dat we daar wat aan moeten doen ofzo, al vind ik het soms echt hardvochtig om te horen hoe mensen zeggen “ja maar je wist dat toch! Dat krijg je als iemand met je vreemd gaat”. Maar meer dat het een punt van aandacht is. Iemand mag dan een geheim zijn geweest, dat betekent niet dat je geen rouw nodig hebt om het verlies een plek te geven in je verleden.
Als je iemand kent in die positie, vraag eens wat er is weggevallen. Dat helpt iemand om z’n positie los te laten en dat helpt om een nieuwe invullong te vinden omdat de oude beter kan worden losgelaten.
En ik zeg niet dat de secondary zielig is! Iemand heeft er ook de voordelen van gehad. Je hoeft niet de luiers te verfschonen en midden in de nacht op te staan. Aan de andere kant is het bed soms leger dan je zou wensen.
Ik oordeel niet, er is niks mis met de secondary-positie. Je krijgt soms de krenten uit de pap zonder de dagelijkse sleur. Maar weet dat je, als je kiest voor deze positie, ook rituelen zult missen die mogelijk voor het gevoelsleven belangrijk zijn om mee te maken. Je kunt elkaar zoenen in Milaan misschien maar op straat kan je soms niet elkaars hand vasthouden. Wordt je gelukkig van de grote dingen als je de kleine dingen mist.
Geschmacksache
Typisch een kwestie van smaak, inderdaad. Ik ga hier niet oordelen en ik probeer ook niet tendentieus te schrijven. De emoties die ik beschrijf zijn niet gebaseerd op oordeel, ze zijn -als het goed is- gekozen of minstens ingecalculeerd als onderdeel van een keuze.
Wat in de ene fase van je leven absoluut passend is kan in een volgende fase van je leven een prijskaartje hebben. Ik zeg ook niet dat je niet mag janken omdat dit leed nou eenmaal het prijskaartje is van eerder gemaakte keuzen. Nee, ik denk dat leed verdriet verdient en dat je er verstandig aan doet om je bewust te zijn van mogelijk leed in de toekomst en dat je bedenkt welke troost je goed zou doen zodat je zoveel mogelijk “the best of both worlds” kan hebben als dat je keuze is.
Ik schrijf dit om mensen mogelijk ook wat meer waardering te laten hebben voor de secondary positie. Misschien dat je ook zelfs even met waardering naar die vrouw kunt glimlachen tijdens de ceremonie. Je hoeft haar niet te begrijpen. Je hoeft haar niet aan te gaan spreken want waarschijnlijk vlucht ze dan juist weg. Maar ze is wel degene die ervoor gezorgd heeft dat de overledene kon glimlachen op momenten dat je dat niet aan zag komen.
Wanneer dit aan het denken zet en je wilt daar eens contact over opnemen: *klik hier*
Heb je aanvullingen of opmerkingen: plaats hieronder een reactie…
< contact opnemen >
Neem even contact met me op voor een afspraak door hier* contact op te opnemen…
Kink in de Relatie: Kink Aware Coaching 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.